Πάνω από 70% του κόσμου έχουν αρνητική άποψη για τη συμφωνία που υπόγραψε ο Τσίπρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ στο Eurogroup στις 15 Ιούνη. Οι υποσχέσεις ότι το τρίτο μνημόνιο θα ήταν το τελευταίο κατέληξαν σε φιάσκο, ή μάλλον σε διαιώνιση των μνημονίων: “Πρωτογενή πλεονάσματα” που φτάνουν το 3,5% του ΑΕΠ κάθε χρόνο μέχρι το 2022 και “πέφτουν” στο 2% για τα επόμενα 40 χρόνια – μέχρι το 2060. Για την εξασφάλιση τους, ψηφίστηκε από τη Βουλή ένα πακέτο με άγριες περικοπές, στους μισθούς και στις συντάξεις, απολύσεις και ιδιωτικοποιήσεις σε όλες τις κοινωνικές υπηρεσίες και τις δημόσιες επιχειρήσεις. Δεν υπήρξε καμιά συμφωνία για ελάφρυνση του χρέους, όπως υποσχόταν μέχρι την παραμονή η κυβέρνηση, δεν υπήρξε καμιά διευκόλυνση για να ενταχθεί η Ελλάδα στο πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ. Αντίθετα μπήκε προϋπόθεση για οποιαδήποτε μικρή χρονική χαλάρωση αποπληρωμής τοκοχρεωλύσιων, η “ρήτρα ανάπτυξης” που σημαίνει στατιστικά μαγειρέματα της ΕΛΣΤΑΤ και του ΔΝΤ. Σημειωτέον ότι η ΕΛΣΤΑΤ ελέγχεται πια από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Υπάρχει όμως πέρα από τα στοιχεία ο ουσιαστικός λόγος γιατί η προοπτική ενός κύματος επενδύσεων που θα εξασφαλίσει την ανάπτυξη είναι χλωμή όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη. Σύμφωνα με Έκθεση από τον Οίκο “Pricewaterhouse Coopers”:“Οι επενδυτικές ανάγκες για την περίοδο 2017-2022, συμβατές με ταχεία οικονομική μεγέθυνση, εκτιμώνται σε περίπου 268 δις, αλλά οι ορατές ροές χρηματοδότησης δεν επαρκούν για να τις καλύψουν”.[1] Αυτά τα ιλιγγιώδη ποσά επενδύσεων δεν πρόκειται να έρθουν μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις των επιχειρήσεων της Κοινής Ωφέλειας, του νερού, της ΔΕΗ, της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, του Ελληνικού και όποια άλλα φιλέτα πουλήσει το ΤΑΙΠΕΔ.
