Επαναστατική Σοσιαλιστική Διεθνιστική Ένωση

Η Επαναστατική Σοσιαλιστική Διεθνιστική Ένωση (Ε.Σ.Δ.Ε.) και η εφημερίδα της "Προλεταριακή Αλληλεγγύη", δημιουργήθηκε Νοέμβρη του 2017, μετά από την απόφαση συντρόφων και συντροφισσών που αποχώρησαν από το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (ΣΕΚ), επειδή θεώρησαν λανθασμένη την εμμονή του Κόμματός τους να προωθεί πρώτα και κύρια τη δικιά του αυτοτελή οργανωτική ανάπτυξη σε βάρος της μετωπικής συνεργασίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ όπου συμμετέχει.

Γι' αυτό και στηρίζει το μέτωπο της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. (Αντικαπιταλιστικής Αριστερής Συνεργασίας για την Ανατροπή) που δημιουργήθηκε από τα εγχειρήματα του Μετώπου Ριζοσπαστικής Αριστεράς (Μ.Ε.Ρ.Α.), της Ενωτικής Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς (ΕΝ.ΑΝΤΙ.Α.) και των οργανώσεών που τα αποτελούσαν καθώς παραμέρισαν μικροπολιτικές, ηγεμονισμούς, δογματισμούς, σεχταρισμούς και ιδεοληψίες δεκαετιών για να αποτελέσουν τον αντικαπιταλιστικό αγωνιστικό πόλο πέρα από τον οπορτουνισμό-ρεφορμισμό του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και το σεχταρισμό, το σταλινισμό αλλά και τη μονολιθικότητα του ΚΚΕ.

Σκοπός της είναι η μαζική αγωνιστική επαναστατική, σοσιαλιστική διεθνιστική αμεσοδημοκρατική οργάνωση των εργαζομένων και της μαχόμενης νεολαίας.

Γιατί αγωνίζεται η Ε.Σ.Δ.Ε.

Η Επαναστατική Σοσιαλιστική Διεθνιστική Ένωση παλεύει για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, για τη νίκη της επανάστασης και την σοσιαλιστική οικοδόμηση μιας ελευθεριακής, αταξικής-κομμουνιστικής κοινωνίας.

Προωθούμε την ενότητα και οργάνωση των αγώνων, στη βάση της προλεταριακής δημοκρατίας. Την ανασυγκρότηση-ανασύνθεση του εργατικού κινήματος, απαραίτητη προϋπόθεση για να αποκρούσουμε την βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού.

Ανήκουμε στο ρεύμα του επαναστατικού μαρξισμού, όσων είχαν σηκώσει ηρωικά στις πλάτες τους το καθήκον της πάλης ενάντια στον σταλινισμό και το ρεφορμισμό, ενάντια στα εγκλήματα της σοσιαλδημοκρατίας και της σταλινικής γραφειοκρατίας, στον εκφυλισμό και τις προδοσίες των σταλινικών-ρεφορμιστικών Κομμουνιστικών Κομμάτων αλλά και της ανανεωτικής ευρωκομμουνιστικής Αριστεράς.

Απέναντι στη κρίση, τη βαρβαρότητα και το σάπισμα του καπιταλισμού, μόνη διέξοδος είναι η επίμονη και μεθοδική πάλη για την οικοδόμηση του εργατικού αντικαπιταλιστικού αριστερού πόλου, που θα συγκεντρώνει τους πιο πρωτοπόρους αγωνιστές, εργαζόμενους και νέους, θα λειτουργεί με εσωτερική δημοκρατία και θα συγκρουστεί μέχρι τέλους, ιδεολογικά, πολιτικά και πρακτικά με την αστική εξουσία, το κράτος της και τους ιμπεριαλιστές.

Δεν υπάρχει καμία διέξοδος για τους εργαζόμενους στα πλαίσια μιας «εθνικής απομόνωσης» ή «αυτοδύναμης ανάπτυξης». Ο διεθνισμός είναι πιο επίκαιρος από ποτέ. Γι’ αυτό προωθούμε τη συζήτηση και κοινές πρωτοβουλίες με επαναστατικά ρεύματα και οργανώσεις απ’ όλο τον κόσμο, με στόχο την οικοδόμηση μιας Επαναστατικής Προλεταριακής Διεθνούς.

Γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε βέβαια οι μόνοι που παλεύουμε. Ούτε διεκδικούμε κάποιο «αλάθητο». Με τις αρχές και το πρόγραμμά μας, προσπαθούμε να δώσουμε μια όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη και συγκροτημένη απάντηση στους αγωνιστές εργαζόμενους και νέους που αναζητούν μια διέξοδο από τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού. Στους χώρους δουλειάς, στις σχολές, στις γειτονιές, όπου ζούμε, δουλεύουμε και σπουδάζουμε, θέλουμε αυτές οι επαναστατικές ιδέες να δοκιμαστούν στην πράξη και εκεί να αποδείξουν την αξία τους. Να τροφοδοτήσουν το διάλογο και την κριτική, να οπλίσουν τους αγώνες και να οπλιστούν απ’ αυτούς, να ανδρώσουν νέες γενιές επαναστατών που θα ξαναπιάσουν το «κόκκινο νήμα» που κόπηκε στον 20ο αιώνα. Που θα συνειδητοποιήσουν ότι μπορούν να αλλάξουν τη ζωή τους μόνο παλεύοντας συνειδητά και μέχρι το τέλος για ν’ αλλάξει συθέμελα όλη η κοινωνία.

Δεν θα γίνουμε θύματα της κρίσης τους!

Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός και η μιζέρια του!

Να πάρουμε στα χέρια μας τον πλούτο που εμείς παράγουμε, τη ζωή που μας ανήκει!

Η επανάσταση και ο σοσιαλισμός είναι η ζωντανή ελπίδα όλης της ανθρωπότητας.

ΟΡΓΑΝΩΘΕΙΤΕ – ΑΓΩΝΙΣΤΕΊΤΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ για:

• Μονομερή διαγραφή του κρατικού χρέους, που είναι το αποτέλεσμα του διεφθαρμένου και σπάταλου καπιταλιστικού συστήματος και του κράτους που το υπηρετεί. Οι δαπάνες που θα εξοικονομηθούν να διοχετευθούν άμεσα στην αναβάθμιση του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
• Κατάργηση των Μνημονίων και όλων των μέτρων που επιβλήθηκαν από αυτά.
• Βαριά φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο και τον πλούτο.
• Εργατικός έλεγχος από εκλεγμένες επιτροπές εργαζόμενων σε όλες τις ιδιωτικές και κρατικές επιχειρήσεις και υπηρεσίες, που θα εκλέξουν μια Πανελλαδική Επιτροπή Εργατικού Ελέγχου - Κατάργηση του εμπορικού μυστικού και του τραπεζικού απορρήτου.
• Κοινωνικοποίηση/εθνικοποίηση των μεγαλύτερων επιχειρήσεων της βιομηχανίας, των υπηρεσιών και του εμπορίου κάτω από εργατικό έλεγχο και διοίκηση – Κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος – Κεντρικό δημοκρατικό σχεδιασμό της οικονομίας - Κρατικό μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο.
• Μισθοί, συντάξεις και προνοιακά επιδόματα σε επίπεδα αξιοπρεπούς διαβίωσης, με αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή τους.
• Σχεδιασμένη μείωση των ωρών εργασίας όσο απαιτείται για να βρουν όλοι οι άνεργοι μια αξιοπρεπή θέση εργασίας– Εκτεταμένο πρόγραμμα δημόσιων και κοινωφελών έργων για να ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας – Επίδομα ανεργίας στο 80% του κατώτατου μισθού για όλο το διάστημα της ανεργίας.
• Κατάργηση όλων των «ελαστικών» μορφών εργασίας – Ποινικοποίηση της εισφοροδιαφυγής – Επιστροφή των κλεμμένων αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων – Σύνταξη στα 55 έτη για τις γυναίκες και τους εργαζόμενους στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα και στα 60 έτη για τους άντρες.
• Άμεσο διπλασιασμό των δαπανών για Παιδεία – Υγεία - Πρόνοια – Δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους τους εργαζόμενους και τους ανέργους – Κατάργηση της ιδιωτικής Παιδείας, Υγείας και Ασφάλισης – Γενναία χρηματοδότηση του Πολιτισμού και του Μαζικού, λαϊκού Αθλητισμού – Δραστική περικοπή των δαπανών για εξοπλισμούς και σώματα ασφαλείας.
• Πλήρη χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους – Κοινωνικοποίηση της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας.
• Διάλυση των κρατικών μηχανισμών καταστολής των εργατικών αγώνων – Πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες στο στρατό, εκλογή των αξιωματικών από τους φαντάρους και τους κατώτερους αξιωματικούς, δημοκρατικός έλεγχος της διοίκησης των μονάδων από επιτροπές φαντάρων και κατώτερων αξιωματικών – Υπαγωγή των σωμάτων ασφαλείας στον δημοκρατικό έλεγχο και διοίκηση των μαζικών εργατικών και λαϊκών οργανώσεων.
• Να φύγουν οι ξένες βάσεις – Αποχώρηση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
• Εκλογή μιας αριστερής, επαναστατικής, σοσιαλιστικής κυβέρνησης που θα εφαρμόσει αυτό το πρόγραμμα, θα στηρίζεται και θα λογοδοτεί στις μαζικές οργανώσεις του εργαζόμενου λαού.
• Αντικατάσταση της σημερινής ψευδεπίγραφης αστικής δημοκρατίας από τη σοσιαλιστική δημοκρατία των εργαζόμενων.
• Ξερίζωμα του σάπιου και παρηκμασμένου καπιταλιστικού συστήματος που γεννά την κρίση, τη φτώχεια και την ανεργία.
• Μια σοσιαλιστική Ελλάδα στις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου, σαν ένα βήμα για την πανανθρώπινη αδελφωμένη, αταξική, κομμουνιστική κοινωνία.

Η Επαναστατική Σοσιαλιστική Διεθνιστική Ένωση (Ε.Σ.Δ.Ε.) και η εφημερίδα της "Προλεταριακή Αλληλεγγύη", αγωνίζονται:

• ενάντια στον φασισμό, τον ρατσισμό, τον φυλετισμό, τον εθνικισμό, το διαχωρισμό, τις διακρίσεις, την ομοφοβία, την ξενοφοβία.
• ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό, τον κεϋνσιανισμό, τον καπιταλισμό εν γένει και τις διάφορες εκδοχές του και στα σοσιαλίζοντα περιτυλίγματα του.
• ενάντια στον πατριδοκάπηλο ψευτοπατριωτισμό, τον εθνοκεντρισμό, την προγονοπληξία, τον τοπικισμό, τον σοβινισμό.
• Για μια κοινωνία, πλουραλιστική, πολυπολιτισμική, ισότιμη, δίκαια, αλληλέγγυα, διεθνιστική.

Για την αυτοοργανωμένη κοινωνία της δικτατορίας του προλεταριάτου, της άμεσης συμμετοχικής δημοκρατίας, του κομμουνισμού.

Βασικές θέσεις

1. Ο στρατηγικός στόχος της οργάνωσής μας είναι η  ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Για την επίτευξη αυτού του  στόχου το κόμμα/οργάνωσή μας στηρίζεται στον Επαναστατικό Μαρξισμό σαν μέθοδο και εργαλείο ανάλυσης.

2. Οι έννοιες του «σοσιαλισμού» και του «κομμουνισμού» έχουν σε μεγάλο βαθμό φθαρεί,  στα μάτια των εργατικών μαζών. Ο  «σοσιαλισμός» στα χέρια των Σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων  που επί δεκαετίες κυβερνούν και εφαρμόζουν τις πολιτικές του κεφαλαίου  έχει ταυτιστεί με τις προδοσίες και τα ξεπουλήματα. Ο «κομμουνισμός», έχασε το νόημά του, στα χέρια των Σταλινικών φιλοσοβιετικών «κομμουνιστικών» κομμάτων που υπεράσπιζαν χωρίς μια λέξη κριτικής τις μονοκομματικές δικτατορίες στην σοβιετική ένωση και την Κίνα, όπου κάθε διαφορετική άποψη αντιμετωπιζόταν (στην Κίνα ακόμα) με στυγνή καταστολή.

3. Ο σοσιαλισμός είναι το κοινωνικό σύστημα στο οποίο η εξουσία του κεφαλαίου έχει ανατραπεί και έχει αντικατασταθεί από την εξουσία της εργατικής τάξης. Και ο κομμουνισμός είναι η δεύτερη φάση στην εξέλιξη αυτής της νέας κοινωνίας, δηλ ο σοσιαλισμός στην ωρίμανσή του – όταν έχει κατακτηθεί ένα ψηλό βιοτικό επίπεδο για όλα τα μέλη της κοινωνίας όλα τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα έχουν βρει τη λύση τους. Όταν οι άνθρωποι θα χρειάζεται να εργάζονται ελάχιστες ώρες και να αφιερώνουν τον υπόλοιπο χρόνο τους σε αυτά που τους ενδιαφέρουν κι όχι σ’ αυτά που είναι υποχρεωμένοι από την ανάγκη της επιβίωσης.

4. Οι λέξεις «σοσιαλισμός» και «κομμουνισμός» σήμερα, περιέχουν ένα μεγάλο βαθμό σύγχυσης για τα λαϊκά στρώματα. Ένα από τα καθήκοντα που προκύπτουν για την Οργάνωσή μας είναι η αποκατάσταση αυτών των εννοιών μέσα στο εργατικό κίνημα.

Επαναστατικός Μαρξισμός

5. Ο Επαναστατικός Μαρξισμός δεν είναι μια οικονομική θεωρία, που αποκαλύπτει τα προβλήματα που γεννά το καπιταλιστικό σύστημα, ούτε μια φιλοσοφική προσέγγιση, που ζητά, από ηθική σκοπιά, περισσότερη δικαιοσύνη και ισότητα. Ο Επαναστατικός Μαρξισμός είναι μια  επαναστατική θεωρία, η οποία αναλύει και εξηγεί την χρεοκοπία του καπιταλισμού, τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί την οικονομία και την κοινωνία, την αναπόφευκτη ανάπτυξη της ταξικής πάλης ανάμεσα στην εργατική τάξη και τους εκμεταλλευτές της, την αστική τάξη.  Ο Επαναστατικός Μαρξισμός  εξοπλίζει την εργατική τάξη με τα πολιτικά όπλα για την τελική ανατροπή του καπιταλισμού και το χτίσιμο μιας εναλλακτικής, σοσιαλιστικής κοινωνίας.

6. Η βασική κοινωνική δύναμη για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού είναι η εργατική τάξη –με την ευρύτερη έννοια των μισθωτών. Σ’ αυτή την πάλη, σε χώρες μέσης ανάπτυξης, και ακόμα περισσότερο στις υποανάπτυκτες, η εργατική τάξη θα έχει συμμάχους της και τα φτωχά μικροαστικά στοιχεία των πόλεων καθώς και τους αγρότες. Όμως αυτό δεν αναιρεί τον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης στη πάλη για τον σοσιαλισμό, λόγω της θέσης της στην παραγωγή, τη μεγάλη συγκέντρωσή της στις πόλεις, τις καλύτερες δυνατότητες οργάνωσής της και τη συλλογική δράση, επεξεργασία θέσεων και συντονισμό που μπορεί να αναπτύξει.

Επιβεβαίωση

7. Αιώνες μετά την κυριαρχία του καπιταλισμού στον πλανήτη τα προβλήματα της ανθρωπότητας παραμένουν τεράστια και εκρηχτικά. Αυτό δείχνει πως η ύπαρξη των προβλημάτων αυτών δεν είναι τυχαία, δεν είναι αποτέλεσμα κάποιων «λαθεμένων» απόψεων κάποιων «κακών» πολιτικών, ούτε γιατί το καπιταλιστικό σύστημα  «δεν είχε  χρόνο» να λύσει αυτά τα προβλήματα. Αποδείχνει πως η ύπαρξη αυτών των προβλημάτων είναι αποτέλεσμα της ίδιας της εσωτερικής λογικής και της λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος.

8. Αναλύοντας το καπιταλιστικό σύστημα ο Μαρξ πρόβλεψε όλες τις βασικές τάσεις του που βλέπουμε σήμερα:

• την τεράστια συγκέντρωση του κεφαλαίου και του πλούτου από τη μια και της φτώχειας και της πείνας από την άλλη, την πρωτοφανή αύξηση της ανισότητας σε εθνικό και διεθνές επίπεδο
• το ξεπέρασμα των εθνικών συνόρων από τον καπιταλισμό και την διεθνοποίηση και παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου
• τη δημιουργία των μονοπωλίων και των πολυεθνικών και τη διάλυση της μικρής παραγωγής
• τη μετατροπή της εργατικής τάξης στην πλειοψηφία του πληθυσμού, σαν αποτέλεσμα της ανάπτυξης του καπιταλισμού, κάτι που ισχύει όχι μόνο στις αναπτυγμένες βιομηχανικές χώρες σήμερα αλλά και στις χώρες μέσης ανάπτυξης
• τις περιοδικές κρίσεις του καπιταλιστικού συστήματος που  οδηγούν στη μαζική ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων της εργατικής τάξης και του πληθυσμού
• την ανάπτυξη, σαν αποτέλεσμα όλων των παραπάνω, της ταξικής πάλης – ότι δηλαδή το καπιταλιστικό σύστημα θα χαρακτηρίζεται, σε διαρκή βάση, από τη σύγκρουση ανάμεσα στην εργατική τάξη και το κεφάλαιο.

9. Με βάση αυτή την ανάλυση ο Μαρξ πρόβλεψε  το τελικό πέρασμα της εξουσίας στα χέρια της εργατικής τάξης.  Αυτό, για να γίνει πραγματικότητα, έχει σαν απαραίτητη προϋπόθεση το χτίσιμο πολιτικών κομμάτων στην υπηρεσία της εργατικής τάξης και της πάλης για τον σοσιαλισμό – δηλαδή μαζικών επαναστατικών σοσιαλιστικών (ή κομμουνιστικών) κομμάτων.

Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα

10. Η μισή ανθρωπότητα, 3 δις άνθρωποι, ζουν με λιγότερα από δύο δολάρια την ημέρα που αποτελεί το όριο της φτώχειας σύμφωνα με διεθνείς οργανισμούς,  όπως τον ΟΗΕ. Κοντά στο 1 δις άνθρωποι πεινούν, ζουν με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα και κοντά στα 2 δις άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό και συνθήκες στοιχειώδους υγιεινής.

11. Στην εποχή του ο Λένιν περιέγραψε την κατάσταση στον τρίτο κόσμο σαν «εφιάλτη χωρίς τέλος». Ένα αιώνα μετά ισχύει ακριβώς η ίδια περιγραφή.

12. Οι πρώην αποικιακές χώρες δεν αναπτύσσονται, στην ουσία γιατί οι πολιτικές των ιμπεριαλιστικών χωρών, με τη βοήθεια των διεθνών οργανισμών (όπως το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα – ΠΤ, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου – ΠΟΕ, κλπ) που οι πλούσιες χώρες ελέγχουν, δεν τις αφήνουν να αναπτυχθούν.

13. Σε διεθνές επίπεδο εμφανίζεται μια καλπάζουσα συσσώρευση πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια την ίδια στιγμή που μεγαλώνει η φτώχεια στο άλλο άκρο. Το χάσμα ανάμεσα στις πλούσιες και τις φτωχές χώρες του πλανήτη μεγάλωσε από την αναλογία 1 προς 10 στις αρχές του 20 αιώνα (αρχές δεκαετίας 1900) στην αναλογία 1 προς 75 στην τελευταία δεκαετία (Δεκέμβρης 1990). Σύμφωνα με υπολογισμούς των διεθνών οργανισμών ( ΠΤ και ΟΗΕ) λιγότερα από 500 άτομα, σήμερα, έχουν πλούτο ίσο με το ετήσιο εισόδημα 3 δις ανθρώπων, δηλαδή του 50% του πληθυσμού της γης. Τέτοιας έκτασης ανισότητα δεν έχει υπάρξει ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας και αυτό είναι κάτι που οι ίδιοι οι απολογητές και αναλυτές του κεφαλαίου διεθνώς διαπιστώνουν, με ανησυχία και αμηχανία.

14. Η κρίση του καπιταλισμού δεν κτυπά μόνο τις φτωχές χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου. Κτυπά και τις ανεπτυγμένες.

15. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες ο ανεπτυγμένος καπιταλισμός παίρνει πίσω με εξαιρετική ταχύτητα όλα όσα είχε δώσει στις δεκαετίες μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο, όταν δεν υπήρχε ανεργία (ήταν στο 2 – 3 %) υπήρχε μια σταθερή άνοδος του βιοτικού επιπέδου σε ετήσια βάση και δημιουργήθηκε το κοινωνικό κράτος (δωρεάν παιδεία, δωρεάν υγεία, κοινωνικές υπηρεσίες και επιδόματα, συντάξεις). Σήμερα η ανεργία είναι μαζική, και για την Ευρώπη, για παράδειγμα, σταθερά γύρω στο 10%.

16. Όλες οι κοινωνικές υπηρεσίες, η δωρεάν Υγεία και Παιδεία, ξεπουλιούνται στους ιδιώτες. Τα ανεργιακά επιδόματα και οι συντάξεις κτυπιούνται αλύπητα. Η έννοια της μονιμότητας στην απασχόληση μετατρέπεται σε παρελθόν: το 50% περίπου των θέσεων εργασίας που δημιουργούνται είναι προσωρινής απασχόλησης, ενώ ακόμα και στο δημόσιο τομέα οι νεοεισερχόμενοι δεν είναι μόνιμοι.

17. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς, εξήγησαν πως το μέλλον της ανθρωπότητας θα ήταν ή ο σοσιαλισμός ή η βαρβαρότητα. Μια γρήγορη ματιά στην κατάσταση του πλανήτη σήμερα δείχνει πως αν η βαρβαρότητα δεν είναι ήδη εδώ, σίγουρα δεν είναι πολύ μακριά. Φτώχεια, πείνα, πόλεμοι, τρόμος, μετανάστευση, πρόσφυγες, εξοντωτική εκμετάλλευση, καταστροφή του περιβάλλοντος, αυτή είναι η πραγματικότητα στην οποία ζούμε σε καθημερινή βάση.  Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της εσωτερικής λογικής και λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος και δεν πρόκειται να ξεπεραστούν αν δεν ανατραπεί.

18. Οι Μαρξ και Ένγκελς δεν ήταν μόνο διανοητές. Ήταν ενεργοί και δραστήριοι επαναστάτες που δούλεψαν σκληρά για το χτίσιμο των οργανώσεων της εργατικής τάξης στην Ευρώπη με τελικό στόχο τη δημιουργία μιας Διεθνούς Οργάνωσης των εργαζομένων. Μαζί αγωνίστηκαν για τη δημιουργία της Πρώτης Διεθνούς στη δεκαετία του 1860 και, μετά το θάνατο Μαρξ, ο Ενγκελς δούλεψε για τη δημιουργία της Δεύτερης Διεθνούς στη δεκαετία του 1880.

Κοινωνική Επανάσταση

19. Την επανάσταση δεν την κάνουν οι επαναστάτες διεθνιστές κομμουνιστές, αλλά η επανάσταση γεννιέται, κατά κύριο λόγο, μέσα από τις κοινωνικές εκρήξεις που προκαλούν τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος. Οι επαναστάτες κομμουνιστές διεθνιστές προετοιμάζονται για την επανάσταση.

20. Για να μπορέσει η εργατική τάξη να καταλάβει την εξουσία χρειάζεται τα δικά της πολιτικά κόμματα τα οποία θα εξυπηρετούν τα δικά της συμφέροντα και τις ιδέες του σοσιαλισμού. Χρειάζεται επαναστατικά σοσιαλιστικά διεθνιστικά-κομμουνιστικά κόμματα. Χωρίς ένα μαζικό επαναστατικό πολιτικό φορέα, οργανικά δεμένο και μπροστά στους αγώνες του μαζικού κινήματος, η επανάσταση είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Ασφαλώς, καθώς οι δυνάμεις των επαναστατών κομμουνιστών θα μεγαλώνουν, θα αρχίζουν να μπορούν να επηρεάσουν την κατάσταση και να επιταχύνουν τις εξελίξεις – θα γίνονται ένας από τους παράγοντες της αντικειμενικής κατάστασης. Βασικά όμως είναι τα τεράστια κοινωνικά προβλήματα που δημιουργεί η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος που θα προετοιμάσουν το έδαφος για την κοινωνική επανάσταση.

Ο ρόλος της ηγεσίας

21. Η εξέγερση της μεγάλης μάζας των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, είναι αναπόφευκτη, λόγω της αδυναμίας του συστήματος να ικανοποιήσει τις βασικές τους ανάγκες, και αυτό το αποδεικνύουν άπειρα παραδείγματα σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Η νίκη τους όμως δεν είναι αναπόφευκτη. Αντίθετα, η ιστορία μας έχει δώσει άπειρα παραδείγματα αποτυχημένων ή προδομένων επαναστάσεων. Το τελικό αποτέλεσμα κατά πόσο δηλαδή η επανάσταση θα ηττηθεί η θα νικήσει εξαρτάται από την ηγεσία της. Χωρίς την ύπαρξη ενός μαζικού επαναστατικού κόμματος επικεφαλής, η επανάσταση είναι καταδικασμένη να αποτύχει.

22. Η Επαναστατική Σοσιαλιστική Διεθνιστική Ένωση οφείλει να παίζει το ρόλο της πολιτικής καθοδήγησης και του συντονισμού των αγώνων των μαζών στη διαδικασία της πάλης για την ανατροπή του συστήματος και της κατάληψης της εξουσίας.

23. Η κατάληψη της εξουσίας οφείλει να στηρίζεται την κατάχτηση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης. Το έργο της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης μπορεί να το φέρει σε πέρας μόνο η ίδια. Ο μαρξισμός δεν υιοθετεί τις αντιλήψεις μικρών συνωμοτικών κύκλων, δεν αποδέχεται «μεσσίες» και βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τις μεθόδους της ατομικής τρομοκρατίας.

Ατομική τρομοκρατία

24. Η έννοια της επανάστασης δεν έχει καμία σχέση με τη «λατρεία» της βίας και της αιματοχυσίας.  Αυτό είναι χαρακτηριστικό μικρών ομάδων «τρελών» (συχνά αναρχικών) που ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας και δεν έχουν καμία σχέση με τις μεθόδους πάλης του εργατικού κινήματος.

25. Οι μέθοδοι της ατομικής τρομοκρατίας είναι επίσης εντελώς ξένες προς τους μαρξιστές. Σε όλη τη μακρά ιστορία τους οι μαρξιστές ήταν αντίθετοι με τέτοιες μορφές «πάλης». Εξηγούσαν πάντα πως αυτές οι μέθοδοι τελικά λειτουργούν υπέρ της άρχουσας τάξης, διευκολύνοντάς την να νομιμοποιήσει στη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων την ενίσχυση των μηχανισμών κρατικής καταστολής,  για να τους χρησιμοποιήσει τελικά ενάντια στην ίδια την εργατική τάξη.

Αντάρτικο

26. Η εμφάνιση αντάρτικων κινημάτων με μαζική ή σημαντική υποστήριξη από τον πληθυσμό είναι συχνά αναπόφευκτη σε χώρες του τρίτου κόσμου, αντιμέτωπες με φτώχεια, εθνική/αποικιακή καταπίεση και/ή δικτατορικά καθεστώτα. Το αντάρτικο ήταν ένα διαδεδομένο φαινόμενο στις δεκαετίες μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά τις νίκες στην Κίνα και την Κούβα. Σήμερα δεν είναι πια, όμως σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να επανεμφανιστεί. (Ο Ισλαμικός  φονταμενταλισμός αποτελεί ένα διαφορετικό φαινόμενο και αντιμετωπίζεται ξεχωριστά).

27. Οι επαναστάτες διεθνιστές κομμουνιστές δίνουν σε τέτοια αντάρτικα κινήματα «κριτική υποστήριξη» γιατί είναι αδύνατο να χτιστεί ο σοσιαλισμός με τη μέθοδο του αντάρτικου.

28. Ακόμα  κι όταν τα αντάρτικα  κινήματα έχουν σαφείς αριστερούς προσανατολισμούς και διακηρύσσουν την πάλη τους για τον «σοσιαλισμό», όπως στις δεκαετίες του 60 και το 70, οι μαρξιστές εξηγούν πως είναι αδύνατο η κατάληψη της εξουσίας από τους αντάρτες να φέρει (από μόνη της) τον σοσιαλισμό και την  εργατική δημοκρατία. Από τη μια γιατί αυτό έρχεται σε αντίθεση με την ταξική σύνθεση των αντάρτικων κινημάτων, αφού οι αντάρτες προέρχονται βασικά από τα αγροτικά στρώματα ενώ η εργατική  δημοκρατία  και ο σοσιαλισμός απαιτούν τη μαζική συμμετοχή της εργατικής τάξης στις πόλεις. Και από την άλλη γιατί η εργατική δημοκρατία είναι εντελώς ξένη προς τις παραδόσεις με τις οποίες λειτουργεί το αντάρτικο δηλαδή τη στρατιωτική πειθαρχία, αντί των συλλογικών αποφάσεων και της δημοκρατίας.

Πασιφισμός

29. Βέβαια οι επαναστάτες διεθνιστές κομμουνιστές δεν απορρίπτουν τη χρήση βίας (πασιφισμός). Απορρίπτουν τις θεωρίες περί «ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό» μέσα από πολλές μικρές κοινοβουλευτικές μεταρρυθμίσεις (ρεφορμισμός). Τέτοιες απόψεις υποτιμούν την αναπόφευκτη αντίσταση της αστικής τάξης, η οποία θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο στη διάθεση της για να διατηρήσει την εξουσία της, συντρίβοντας βίαια το εργατικό κίνημα αν μπορεί. Παρά το γεγονός ότι τέτοιες, ρεφορμιστικές, απόψεις δοκιμάστηκαν επανειλημμένα στο παρελθόν και απέτυχαν  ολοκληρωτικά, συχνά με τραγικό τρόπο, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη Χιλή το 1973, επανεμφανίζονται με διάφορες μορφές σήμερα (και ακόμα περισσότερο θα εμφανιστούν στο μέλλον).

30. Ο επαναστατικός μαρξισμός αναγνωρίζει πως βίαιες συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες σε περιόδους κοινωνικής επανάστασης, ο βαθμός τους όμως εξαρτάται πάντα από τις συγκεκριμένες συνθήκες και παράγοντες. Η εργατική τάξη πρέπει να είναι προετοιμασμένη για την περίπτωση να αντιμετωπίσει τη μαζική βία της αστικής τάξης αλλά η επιδίωξή της θα είναι πάντα να πετύχει τους σκοπούς της με τον πιο ειρηνικό τρόπο που είναι δυνατό. Η έκταση της βίας εξαρτάται επομένως από το πόσο μεγάλη θα είναι η δύναμη της εργατικής τάξης, πόσο γρήγορη και αποφασιστική θα είναι η δράση της.  Αν η εργατική τάξη είναι αδύναμη και η η δράση της εμφανίζει παλινωδίες  και αναποφασιστικότητα αυτό θα δώσει την ευκαιρία στην αστική  τάξη να ξεδιπλώνει στην την αντεπίθεση της  με όλη της τη δύναμη και με όλα τα μέσα και έτσι το κόστος για την εργατική  τάξη θα είναι μεγάλο.

Η Ρωσική επανάσταση του 1917 και η εργατική-προλεταριακή δημοκρατία

31. Η έννοια του σοσιαλισμού είναι ταυτισμένη, από τη μια, με την εξάλειψη της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής  (μεγάλες παραγωγικές δυνάμεις) και την κοινωνικοποίηση και τον σχεδιασμό της οικονομίας για τις ανάγκες του συνόλου. Και, από την άλλη, με τον εργατικό έλεγχο και την εργατική διαχείριση, με άλλα λόγια την εργατική δημοκρατία.

32. Η εργατική δημοκρατία αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για το σοσιαλισμό. Το σταλινικό καθεστώς που επιβλήθηκε στη Σοβιετική Ένωση είναι όχι μόνο έξω από τις αρχές μας, αλλά είναι εχθρικό προς την εργατική-σοσιαλιστική επανάσταση.

33. Η σημασία της Ρωσικής Επανάστασης του 1917 παραμένει εξαιρετική, παρά τον σταλινικό εκφυλισμό της και την τελική κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.

34. Κατ’ αρχήν αποδεικνύει πως ο μαρξισμός, η θεωρία της ταξικής πάλης και της κατάληψης της εξουσίας από την εργατική τάξη, έχει δοκιμαστεί ιστορικά και πως ισχύει στην πράξη. Από κει και πέρα αυτό που χρειάζεται είναι να ερμηνευτεί το φαινόμενο του σταλινικού εκφυλισμού της. Τα γραπτά του Λ. Τρότσκι αποτελούν την πιο πολύτιμη συμβολή στην κατανόηση αυτών των αιτιών.

35. Δεύτερον, η πρώτη περίοδος της επανάστασης του Οκτώβρη του ’17 δείχνει ότι οι ιδέες της εργατικής δημοκρατίας δεν είναι μόνο θεωρητικά σωστές αλλά μπορούν να εφαρμοστούν και στην πράξη. Το κόμμα τον Μπολσεβίκων, την περίοδο μέχρι το ξεκίνημα του εμφυλίου πολέμου και την επίθεση των ιμπεριαλιστών ενάντια στην Σοβιετική Ένωση, από το 18 και μετά, απέδειξε πως τα ζωντανά, λειτουργικά εργατικά και λαϊκά συμβούλια μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα. Αυτά τα συμβούλια, γνωστά με το ρωσικό όνομα Σοβιέτ, χαρακτηρίζονταν από πλατιά εσωτερική δημοκρατία, ελευθερία έκφρασης και διαφωνίας, όλοι οι αντιπρόσωποι ήταν εκλεγμένοι από γενικές συνελεύσεις εργατών, φαντάρων, αγροτών , κ.λπ. και ήταν όλοι ανακλητοί. Αυτές οι μεγάλες δημοκρατικές κατακτήσεις έγιναν από μια αναλογικά μικρή και αμόρφωτη εργατική τάξη.

Σταλινισμός

36. Όμως η Σοβιετική Ένωση, γενικά,  με την εργατική τάξη να αντιπροσωπεύει ένα εξαιρετικά μικρό ποσοστό του πληθυσμού, κάτω από 10%, δεν μπορούσε να χτίσει τον σοσιαλισμό και την εργατική δημοκρατία από μόνη της. Οι δύο βασικές φυσιογνωμίες της επανάστασης, ο Λένιν και ο Τρότσκι, δε κουράζονταν να επαναλαμβάνουν ότι το μέλλον της ρωσικής επανάστασης βρισκόταν στην επιτυχία της επανάστασης στην υπόλοιπη Ευρώπη. Έτσι ώστε οι βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες, όπως η Γερμανία, η Γαλλία, κ.λπ., να βοηθήσουν την Ρωσία να ξεφύγει από την οικονομική και κοινωνική της καθυστέρηση και να χτίσει τον σοσιαλισμό.

37. Ο Λένιν και ο Τρότσκι εξηγούσαν ότι αν η επανάσταση δεν επεκτεινόταν και στην υπόλοιπη Ευρώπη, είτε θα συντριβόταν στρατιωτικά από τους εχθρούς της είτε θα εκφυλιζόταν.

38. Η επανάσταση στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν μπόρεσε να νικήσει. Αντί γι’ αυτό η Ρωσία πέρασε από ένα τρομερό εμφύλιο πόλεμο και δέχτηκε την επίθεση των ευρωπαϊκών χωρών, της Αμερικής και της Ιαπωνίας. Τελικά μπόρεσε να νικήσει, αλλά η καταστροφή της ήταν σχεδόν ολοκληρωτική. Στηριγμένη στη μαζική καταστροφή, την φτώχεια και την πείνα που κυριαρχούσαν, την εξάντληση της εργατικής τάξης και του πληθυσμού, και  στο γεγονός ότι η επανάσταση έμεινε απομονωμένη,  η σταλινική γραφειοκρατία/δικτατορία  μπόρεσε να επιβληθεί. Το μονοκομματικό καθεστώς, η προσωπολατρία, η δικτατορία του Γενικού Γραμματέα και της Κεντρικής Επιτροπής μέσα στο ίδιο το κόμμα, το βάρβαρο καθεστώς του σταλινισμού, δεν είχαν καμιά σχέση με τον μαρξισμό και με τις παραδόσεις του ίδιου του κόμματος των Μπολσεβίκων όσο ζούσε ο Λένιν.

39. Η σταλινική γραφειοκρατία δεν ήταν η φυσική προέκταση-εξέλιξη  του Λενινισμού, όπως υποστηρίζουν οι αστοί αναλυτές και οι απολογητές του σταλινισμού. Η νίκη του σταλινισμού πέρασε μέσα από ένα εσωτερικό εμφύλιο πόλεμο μέσα στο ίδιο το Μπολσεβίκικο κόμμα και εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές μέλη και υποστηριχτές του κόμματος, έχασαν τη ζωή τους στη μάχη ενάντια στο σταλινισμό.  Το σύνολο  της ηγετικής ομάδας του κόμματος που καθοδήγησε την επανάσταση του 1917, εξοντώθηκαν χωρίς εξαίρεση. Ο πιο επιφανής πολέμιος του σταλινισμού ήταν ο Λέων Τρότσκι, ο οποίος στάθηκε μέχρι το τέλος πιστός στις ιδέες της εργατικής δημοκρατίας.

40. Από τη στιγμή που ο σταλινισμός μπόρεσε να επικρατήσει στη Ρωσία, άρχισε να μετατρέπεται σε φρένο για την επέκταση της διεθνούς επανάστασης – στην αρχή ασυνείδητα, στη συνέχεια συνειδητά. Τα κομμουνιστικά κόμματα διεθνώς, χωρίς εξαίρεση, πέρασαν μέσα από τους δικούς τους εμφύλιους πολέμους, μέχρι να επιβληθούν στην ηγεσία τους οι υποτακτικοί του Στάλιν και να γίνουν αποδεκτές οι εντολές από τη Μόσχα. Έτσι εκατοντάδες επαναστάσεις και εξεγέρσεις στη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα χάθηκαν/ηττήθηκαν, γιατί η σταλινική γραφειοκρατία δεν τους επέτρεπε να νικήσουν. Ενώ το πρώτο κύμα της ευρωπαϊκής επανάστασης, την περίοδο 1918 – 22, δεν μπόρεσε να νικήσει λόγω το ότι τα  κομμουνιστικά κόμματα είχαν μόλις δημιουργηθεί και ήταν ακόμα μικρά και άπειρα, πολλές επαναστάσεις που ακολούθησαν στη συνέχεια καταστράφηκαν συνειδητά από το ρωσικό σταλινικό καθεστώς.

Ανατολική Ευρώπη, Κίνα και Τρίτος Κόσμος

41. Η ανατροπή του καπιταλισμού σε μια σειρά χώρες μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, δεν είχε τα χαρακτηριστικά εργατικών/σοσιαλιστικών επαναστάσεων που θα μπορούσαν να απειλήσουν το σταλινικό καθεστώς στη Σοβ. Ένωση. Στην Ανατολική Ευρώπη τα καθεστώτα αυτά δημιουργήθηκαν με τη δύναμη των όπλων του Σοβιετικού στρατού μετά το τέλος του β’ παγκόσμιου πολέμου – κατ’ επέκταση καθ’ εικόνα και ομοίωση του μοντέλου της ΕΣΣΔ. Όταν τα εργατικά κινήματα σε τέτοιες χώρες, επαναστάτησαν, όπως στην Α. Γερμανία το ‘53, στην Ουγγαρία το ’56 στην Τσεχοσλοβακία το ‘68, και στην Πολωνία επανειλημμένα, ο σοβιετικός στρατός, ή η απειλή του,  χρησιμοποιήθηκε για να τα καταπνίξει.

42. Από την άλλη, επαναστάσεις που έλαβαν χώρα σε υποανάπτυκτες χώρες, συχνά σε συνδυασμό με την πάλη για την αποδέσμευση από την αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό, κάτω από την ηγεσία ανταρτικών κινημάτων, στις δεκαετίες μετά το β’ παγκόσμιο πόλεμο (Κίνα, Κούβα, Βιετνάμ, Αγκόλα, Μοζαμβίκη, Ινδοκίνα, , κλπ) δεν ήταν σε θέση να απειλήσουν το σοβιετικό καθεστώς για λόγους που βασικά εξηγήσαμε πιο πάνω.  Οι χώρες αυτές έχτισαν συστήματα στο πρότυπο του σοβιετικού σταλινικού μοντέλου, απόλυτα εξαρτημένων απ’ αυτό, κι εξίσου βάρβαρων. (Το ίδιο έγινε σε χώρες όπου ο καπιταλισμός ανατράπηκε από στρατιωτικά πραξικοπήματα , όπως στην Συρία, την Αιθιοπία, κ.λπ.).

Το χτίσιμο των ταξικών οργανώσεων

43. Με μια έννοια το καθήκον της ανατροπής του καπιταλισμού  και του χτισίματος της σοσιαλιστικής κοινωνίας είναι σήμερα πιο εύκολο. Αυτό ισχύει σε σχέση με την τεράστια δύναμη της εργατικής τάξης σήμερα σε σχέση με το παρελθόν. Σε σχέση επίσης με τις δημοκρατικές παραδόσεις που έχουν κατακτηθεί από τους εργατικούς αγώνες μέσα στον καπιταλισμό. Και τέλος σε σχέση με τον πλούτο της γνώσης και της κατανόησης που έχουν σήμερα οι μαρξιστές σε σχέση με περασμένες δεκαετίες. Αυτά βέβαια δεν σημαίνουν πως τα καθήκοντά μας είναι εύκολα.

44. Οι επαναστάτες διεθνιστές κομμουνιστές ποτέ δεν υποστήριξαν ότι υπάρχει κάποιου είδους «τελική κρίση» του καπιταλιστικού συστήματος. Αντίθετα πάντα τόνιζαν πως ανεξάρτητα από το πόσο βαθιά και καταστροφική μπορεί να είναι η κρίση του καπιταλισμού, αυτός θα βρίσκει πάντα τρόπους να επιβιώνει αν δεν ανατραπεί από την εργατική τάξη.

45. Η ανάγκη να χτιστούν οι οργανώσεις της εργατικής τάξης σήμερα  είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Όχι μόνο στο πολιτικό επίπεδο αλλά επίσης στο συνδικαλιστικό. Τα συνδικάτα στη σημερινή εποχή αποτελούν σκιά του εαυτού τους στο παρελθόν. Έχουν χάσει την εμπιστοσύνη των μαζών της εργατικής τάξης και ιδιαίτερα της νέας γενιάς. Οι ηγεσίες τους έχουν ακολουθήσει την πορεία του εκφυλισμού των πολιτικών κομμάτων της εργατικής τάξης, «σοσιαλιστικών»  και «κομμουνιστικών». Δεν είναι πραγματικά διατεθειμένες να παλέψουν ενάντια στις  πολιτικές του κεφαλαίου γιατί «δεν βλέπουν» ποιες εναλλακτικές πολιτικές μπορεί να εφαρμοστούν.  Ιδιαίτερα καθώς τα κόμματα που ελέγχουν τα συνδικάτα, τα Σοσιαλιστικά/Σοσιαλδημοκρατικά, είναι στις κυβερνήσεις και εφαρμόζουν τις πολιτικές του κεφαλαίου.

46. Το καθήκον των επαναστατών διεθνιστών κομμουνιστών είναι να χτίσουν τις οργανώσεις της εργατικής τάξης, συνδικαλιστικές και πολιτικές και με αυτό τον τρόπο να προετοιμάσουν το μέλλον. Αυτό δεν πρόκειται να επιτευχθεί μέσα από αφηρημένα καλέσματα, αλλά μόνο μέσα από την ενεργή παρέμβαση στους καθημερινούς αγώνες των μαζών. Οι επαναστάτες κομμουνιστές θα παλέψουν ακόμα και για τις μικρότερες κατακτήσεις της εργατικής τάξης. Για να γίνει η ζωή των εργαζομένων έστω και κατά το ελάχιστο καλύτερη. Για να υπερασπιστούν ότι είχε κερδηθεί στο παρελθόν. Για να σώσουν τη δημόσια παιδεία, τη  δημόσια υγεία τις συντάξεις και τις  κοινωνικές παροχές. Για καλύτερους μισθούς και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Για δημοκρατικά δικαιώματα, για τα δικαιώματα των καταπιεσμένων εθνοτήτων και μειονοτήτων, για τα δικαιώματα των προσφύγων και μεταναστών. Οι μαρξιστές θα επιδιώκουν πάντα να είναι μπροστά σε όλους αυτούς τους αγώνες ανάλογα βέβαια με τις δυνάμεις τους και τα μέσα  που έχουν στη διάθεσή τους. Μέσα  από αυτό τον δρόμο θα μπορέσουν να επηρεάσουν την ανάπτυξη των πλατιών οργανώσεων της εργατικής τάξης, όπως είναι τα συνδικάτα και να συμβάλουν στο να τα μετατρέψουν σε πραγματικά μαχητικές οργανώσεις κάτω από τον αμεσοδημοκρατικό έλεγχο της βάσης.

47. Την ίδια στιγμή, όμως, από την αρχή μέχρι το τέλος, οι επαναστάτες μαρξιστές-κομμουνιστές διεθνιστές θα συνδέουν αυτούς τους αγώνες και την παρέμβασή τους σε αυτούς με την ανάγκη της ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος και του κτισίματος μιας εναλλακτικής σοσιαλιστικής κοινωνίας . Και θα εξηγούν ότι αυτό το καθήκον αναπόφευκτα περνά μέσα από το χτίσιμο νέων πολιτικών οργανώσεων της εργατικής τάξης, πιστές στις ιδέες του σοσιαλισμού, νέα μαζικά επαναστατικά  κόμματα, δηλαδή, σε διεθνές επίπεδο, μέσα στις πραγματικές παραδόσεις  του επαναστατικού μαρξισμού και του διεθνισμού.

H περίοδος από το 1990 και μετά

1. Η πτώση του τείχος του Βερολίνου και η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και των καθεστώτων του ανατολικού μπλοκ, το 1990, σηματοδοτεί μια καμπή στην πρόσφατη ιστορία του εργατικού κινήματος.

2. Παρά την ασυμβίβαστη κριτική των μαρξιστών προς τα σταλινικά καθεστώτα, η καπιταλιστική παλινόρθωση σ’ αυτές τις χώρες, μετά το 1990, αντιπροσώπευε μια σοβαρή ήττα για το εργατικό κίνημα, το αντιαποικιακό κίνημα και την αριστερά διεθνώς. Η συνείδηση οπισθοχώρησε, οι ιδέες του σοσιαλισμού, της ταξικής πάλης, κλπ, δέχτηκαν πλήγμα, η αστική τάξη και οι ιμπεριαλιστές μπήκαν σε μια μεγάλη ιδεολογική επίθεση επιχειρώντας ταυτόχρονα να πάρουν πίσω τις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος στη διάρκεια των προηγούμενων δεκαετιών. Τα παραδοσιακά κόμματα της Αριστεράς μπήκαν σε κρίση, τα κομμουνιστικά κόμματα μπήκαν σε μια περίοδο απανωτών διασπάσεων – που οδήγησε τα περισσότερα απ’ αυτά σε διάλυση – ενώ τα κόμματα της Σοσιαλδημοκρατίας μπήκαν στο δρόμο της αστικοποίησης.

3. Η ήττα αυτή και η οπισθοχώρηση της συνείδησης δεν ήταν δυνατό να κρατήσουν για πολύ. Μετά από τη σύγχυση και την οπισθοχώρηση του πρώτου μισού της δεκαετίας του ’90, το κίνημα άρχισε σιγά-σιγά να ανασυντάσσεται με πιο σημαντική καμπή τα γεγονότα στο Σιάτλ, τον Νοέμβρη του ’99, που έδωσαν στο νεογέννητο κίνημα ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση μια τεράστια ώθηση, βγάζοντας το στο προσκήνιο των εξελίξεων. Η εμφάνιση του κινήματος ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση αποτελεί, στην πραγματικότητα, ένα από τα πρώτα βήματα του μαζικού κινήματος διεθνώς στην προσπάθειά του να μπει σε αντεπίθεση στη νέα εποχή.

Αντιφατικές επιπτώσεις

4. Η κατάρρευση, η διάλυση και χρεοκοπία του “κομμουνιστικού μπλοκ” και των παραδοσιακών αριστερών κομμάτων είχε μια αντιφατική επίδραση πάνω στο κίνημα. Από τη μια αύξησε τη σύγχυση και οδήγησε το κίνημα σε υποχώρηση. Από την άλλη ενισχύει τις διεργασίες στην κατεύθυνση της αναζήτησης μιας νέας εναλλακτικής αριστεράς. Η είσοδος στον 21ο αιώνα και η αναζήτηση μίας άλλης αριστεράς, σε τελευταία ανάλυση επαναστατικής, έχει το μεγάλο πλεονέκτημα ότι ο ρεφορμισμός (Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα) και ο σταλινισμός (‘κομμουνιστικά’ κόμματα) που κυριαρχούσαν στις δεκαετίες μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι σήμερα εκτεθειμένοι, και χρεοκοπημένοι σε βαθμό που δεν έχει υπάρξει ξανά ιστορικά.

5.  Έτσι η κατάρρευση και χρεοκοπία των παραδοσιακών κομμάτων της αριστεράς, που λειτουργούσε σαν παράγοντας επιβράδυνσης της ταξικής συνείδησης στις αρχές της δεκαετίας του ’90, έχει αρχίσει να μετατρέπεται στο αντίθετό του, σε παράγοντα επιτάχυνσης των διαδικασιών αναζήτησης και ριζοσπαστικοποίησης στην εποχή που ζούμε.

6. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά το 1990 υπάρχει μια μεγάλη στροφή διεθνώς προς τη μελέτη των έργων του Λέον Τρότσκι, του πιο επιφανούς πολέμιου και αντιπάλου του σταλινικού καθεστώτος στην Ρωσία. Η πρόβλεψη του Τρότσκι ότι αν το σταλινικό καθεστώς δεν ανατρεπόταν από την επανάσταση των σοβιετικών μαζών («πολιτική επανάσταση») οι οποίες να πάρουν την εξουσία και να χτίσουν το σοσιαλισμό, τότε η σταλινική γραφειοκρατία θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για την ιστορική παλινδρόμηση πίσω στον καπιταλισμό, επιβεβαιώθηκε με εντυπωσιακό τρόπο. Το ίδιο ισχύει και με την πρόβλεψη του πως οι πρώτοι καπιταλιστές θα ήταν οι ίδιοι οι γραφειοκράτες των ΚΚ. Πρόκειται για μια από τις πιο μεγαλοφυείς ιστορικές προβλέψεις, αποτελεί δικαίωση της κριτικής του Τρότσκι απέναντι στον σταλινισμό και απόδειξη της ανωτερότητας του μαρξισμού σαν εργαλείο ανάλυσης, αφού κανένα άλλο πολιτικό ρεύμα δεν μπόρεσε να προβλέψει κάτι τέτοιο. Η στροφή λοιπόν στην μελέτη των ιδεών του Τρότσκι δείχνει πως μια νέα γενιά αναζητά απαντήσεις μέσα από τη μελέτη των επαναστατικών ιδεών.

Η συνείδηση υστερεί των αντικειμενικών συνθηκών

7. Παρά το πλεονέκτημα αυτό τα εργατικά στρώματα δεν πρόκειται να βγάλουν επαναστατικά συμπεράσματα με ένα απλό εύκολο και ευθύ τρόπο, από τη μια μέρα στην άλλη. Όπως διδάσκει η σημερινή πείρα, η συνείδηση πάντα έπεται της αντικειμενικής πραγματικότητας.

8. Ρόλος των επαναστατών διεθνιστών κομμουνιστών είναι να χτίζουν της δυνάμεις τους και να παρακολουθούν από κοντά τις εξελίξεις στη συνείδηση εργαζομένων με στόχο να τις βοηθήσουν να βγάλουν τα απαραίτητα συμπεράσματα. Χρέος τους είναι η συμμετοχή, στο μέτρο των δυνάμεων τους, σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα. Και ταυτόχρονα, χωρίς να υποτιμούν την αντιφατικότητα και τις δυσκολίες της σημερινής εποχής, να επενδύουν στα θετικά της νέας κατάστασης και να αναδεικνύουν την επιχειρηματολογία που αποδεικνύει πως ο καπιταλισμός είναι ένα χρεοκοπημένο σύστημα, πως η ανατροπή του είναι επίκαιρη και αναγκαία όσο ποτέ και πως γι’ αυτό χρειάζεται να χτίσουμε έγκαιρα τις πολιτικές δυνάμεις που θα μπορέσουν να φέρουν αυτό το έργο σε πέρας, και που θα προετοιμάσουν το μέλλον.

Νέα Τάξη Πραγμάτων

9. Σε χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου, στην Αφρική την Ασία και ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή ο πόλεμος βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Ο καπιταλισμός δεν μπόρεσε να λύσει κανένα από τα μεγάλα εθνικά προβλήματα της εποχής, με προεξέχον το παλαιστινιακό. Αντίθετα, η βάρβαρη ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση και η επιθετικότητα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, έχουν βάλει τις βάσεις για την έκρηξη του ισλαμικού φονταμενταλισμού σε διεθνές επίπεδο.

10. Οι ΗΠΑ δεν έχουν καμία ελπίδα να επιβάλουν τη «νέα τάξη πραγμάτων» την οποία εξήγγειλαν με τυμπανοκρουσίες στις αρχές της δεκαετίας του ’90, μετά την κατάρρευση του αντίπαλου δέους, της Σοβιετικής Ένωσης. Στη διάρκεια της δεκαετίας του ’90 οι ΗΠΑ ακολούθησαν μια σκληρή πολιτική επιβολής της δικής τους πολιτικής, με τη δύναμη των όπλων, ενάντια σε μερικούς από τους αντιπάλους τους, όπως τον Σαντάμ Χουσείν στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, το 1991, και τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς στους πολέμους που συγκλόνισαν την πρώην Γιουγκοσλαβία στη διάρκεια της δεκαετίας του 1990. Αυτοί οι πόλεμοι δημιούργησαν την εντύπωση ότι η Ηνωμένες πολιτείες ήταν ένας πανίσχυρος, ακατανίκητος πολεμικός μηχανισμός και πως κανένας δεν μπορούσε να αντισταθεί στις επιδιώξεις και αποφάσεις της. Αυτή η εντύπωση έχει πια καταρρεύσει.

11. Όπως αναφέρθηκε πιο πάνω οι πολιτικές των ΗΠΑ δημιούργησαν τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, ένα «τέρας» που δεν μπορούν να ελέγξουν. Οι πόλεμοι της πρώτης δεκαετίας του 2000 ήταν διαφορετικοί από τους πολέμους της δεκαετίας του ’90. Η εισβολή στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ που ακολούθησαν την επίθεση στους δίδυμους πύργους αν αποκάλυψαν κάτι αυτό είναι πως οι ΗΠΑ δεν μπορούν να επιβάλουν τη θέληση τους: σήμερα η φιλοαμερικανική κυβέρνηση του Αφγανιστάν δεν έχει εξουσία πέρα από την πρωτεύουσα Καμπούλ, ενώ στο Ιράκ οι αμερικανοί έχουν παγιδευτεί σε ένα πόλεμο τον οποίο δεν μπορούν να κερδίσουν αλλά την ίδια στιγμή δεν μπορούν και να φύγουν.

Ο πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία

12. Η επίθεση στους δίδυμους πύργους της Ν. Υόρκης από «μάρτυρες» της Αλ Κάιντα, και ο πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία που ξεκίνησε ο Μπους ανοίγει μια νέα εποχή αστάθειας διεθνώς. Ο «πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία» που έχει ξεκινήσει η κυβέρνηση των ΗΠΑ το μόνο που καταφέρνει είναι να αναπαράγει την τρομοκρατία. Ο αραβικός και ο μουσουλμανικός κόσμος, έχουν πια δαιμονοποιήσει τις ΗΠΑ και τη Δύση.

13. Ο μόνος τρόπος για εξομάλυνση των σχέσεων ανάμεσα στη Δύση και το 1,5 δις μουσουλμάνους του πλανήτη θα ήταν να ακολουθούσαν οι ιμπεριαλιστικές χώρες μια πολιτική που να θέσει τέρμα στην εκμετάλλευση των πόρων και των λαών των μουσουλμανικών χωρών και να δώσουν δίκαιη λύση σε εκρηκτικά εθνικά προβλήματα όπως είναι το παλαιστινιακό. Αυτό είναι εντελώς αδύνατο και αδιανόητο για τις ιμπεριαλιστικές χώρες της Δύσης.

14. Οι επαναστάτες διεθνιστές κομμουνιστές θεωρούν πως ο κύριος εχθρός σε διεθνές επίπεδο είναι ο ιμπεριαλισμός. Υποστηρίζουν θερμά των αγώνα των λαών που αγωνίζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επιβουλές. Όμως δεν μπορούν να δίνουν καμία υποστήριξη σε οργανώσεις που στηρίζονται στο θρησκευτικό μίσος όπως την Αλ Κάιντα, τους Ταλιμπάν  τον ISIS και τα Ισλαμικά Χαλιφάτα ούτε και στις μεθόδους της ατομικής τρομοκρατίας.

15. Οι επαναστάτες διεθνιστές κομμουνιστές δεν έχουν καμία υποχρέωση να επιλέξουν ένα από τους δύο. Δεν αποδεχόμαστε τη λογική ότι αν δεν υποστηρίζεις την Αλ Κάιντα, τότε υποστηρίζεις τις ΗΠΑ.  Εξηγούμε, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, τη δική μας  ανεξάρτητη θέση και πρόταση, που είναι: η ανάγκη να αναλάβουν οι εργατικές – λαϊκές μάζες τον αγώνα στα χέρια τους, να παραμερίσουν τις θρησκευτικές διαφορές, τον εθνικισμό και το ρατσισμό και να χτίσουν κοινά ταξικά μέτωπα ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

Αδυναμία των ΗΠΑ

16. Η δυνατότητα των ΗΠΑ όμως να διεξάγουν πολέμους ενάντια σε στυγνούς δικτάτορες και βάρβαρα καθεστώτα όπως του Μιλόσεβιτς, των Ταλιμπάν ή του Σαντάμ Χουσείν, δεν σημαίνει πως μπορούν και να κάνουν εισβολές σε χώρες οι οποίες περνούν φάσεις μεγάλων κοινωνικών εκρήξεων ή και επαναστάσεων. Ακριβώς το αντίθετο. Είναι πολύ χαρακτηριστική η αδυναμία των ΗΠΑ να παρέμβουν για να ελέγξουν τις εξελίξεις στις χώρες της Κεντρικής και Λατινικής Αμερικής, η οποία περνά περίοδο επαναστατικού πυρετού με αριστερά λαϊκιστικά καθεστώτα, όπως του Τσάβεζ στη Βενεζουέλα και του Μοράλες στη Βολιβία να αμφισβητούν ευθέως και να γελοιοποιούν προκλητικά την διακυβέρνηση των ΗΠΑ. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Βενεζουέλα, οι ΗΠΑ επιχείρησαν επανειλημμένα (3 φορές μέχρι το 2005) να οργανώσουν πραξικοπηματικά την ανατροπή του Τσάβεζ, και απέτυχαν κάτω από τη μαζική κινητοποίηση των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

17. Μέχρι πριν 25 χρόνια, στη Λατινική και Κεντρική Αμερική με την πρώτη αμφισβήτηση, οι ΗΠΑ οργάνωναν πραξικοπήματα για να ελέγξουν την κατάσταση. Σήμερα δεν μπορούν παρότι θα το ήθελαν. Φοβούνται την αντίδραση των μαζών της Λατινικής Αμερικής και, ακόμα περισσότερο πιθανά, φοβούνται τις μαζικές αντιδράσεις των εργαζομένων και της νεολαίας στις ίδιες τις ΗΠΑ. Και βέβαια φοβούνται τις επιπτώσεις και τη ριζοσπαστικοποίηση που θα προκαλούσαν τέτοιες απόπειρες διεθνώς.

Κίνημα στις ΗΠΑ

18. Η μόνη σίγουρη ‘επιτυχία’ του Μπους είναι ότι προκάλεσε τη μεγαλύτερη αφύπνιση της αμερικανικής κοινωνίας από τη δεκαετία του 60. Οι τεράστιες ανισότητες που γεννούσε ο σημερινός καπιταλισμός σε συνδυασμό με την κατάρρευση του «αμερικανικού ονείρου» (ένα καλό βιοτικό επίπεδο για κάθε Αμερικανό) το οποίο βρίσκεται πια στα σκουπίδια, γέννησαν το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, με την εξέγερση του Σιάτλ στο τέλος του 1999. Στη συνέχεια το κίνημα ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση μετεξελίχθηκε στο κίνημα ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ. Το κίνημα αυτό, το αντιπολεμικό, που αναπτύχθηκε στη διάρκεια του 2003 ξεπέρασε κάθε ιστορικό προηγούμενο σε αριθμούς, ακόμα και το κίνημα ενάντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ.

19. Έτσι οι πολιτικές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την αναζήτηση πολιτικών απαντήσεων στα αδιέξοδα του καπιταλισμού  και τη ριζοσπαστικοποίηση μιας ολόκληρης νέας γενιάς στις βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες, ιδιαίτερα στην Αμερική και την Ευρώπη.

Αγώνες στην Ευρώπη

20. Η κρίση του συστήματος προκαλεί κολοσσιαίους αγώνες παντού. Στις ανεπτυγμένες βιομηχανικές χώρες η Ευρώπη βρίσκεται στην πρωτοπορία των αγώνων. Ακόμα και χώρες οι οποίες χαρακτηρίζονταν από χαμηλής έντασης ταξική πάλη, όπως η Γερμανία και η Βρετανία, έζησαν στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων μερικές από τις μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις στην μεταπολεμική ιστορία τους,. Το Βέλγιο, θυμίζει όλο και περισσότερο χώρα της Νότιας Ευρώπης, με τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις του δημόσιου κύρια τομέα. Οι χώρες της Νότιας Ευρώπης που ιστορικά χαρακτηρίζονται από μεγαλύτερης έντασης ταξικούς αγώνες, έζησαν εκπληκτικά κινήματα και διαδηλώσεις εκατομμυρίων. Στα προηγούμενα χρόνια είχαμε γενικές απεργίες και μάλιστα όχι μόνο μία φορά, και παράλληλα μεγάλα κινήματα νεολαίας, στη Γαλλία, την Ιταλία, την Πορτογαλία, και αλλού.

21. Η κρίση στην Ευρώπη αντανακλάται με οξύ τρόπο στην κατάρρευση του «ευρωπαϊκού ονείρου» και της εμπιστοσύνης στο κοινό νόμισμα, το ευρώ.

22. Οι λαοί της Ευρώπης ανακάλυψαν πως η οικονομική και η νομισματική ένωση δεν έφεραν ούτε ευημερία ούτε απασχόληση, όπως υπόσχονταν οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, αλλά ακρίβεια, ανεργία και φτώχεια. Αυτό έχει προκαλέσει μια μαζική μεταστροφή της κοινής γνώμης ενάντια στην ΕΕ.

23. Αυτή αντανακλάστηκε στο δημοψήφισμα για το ευρωσύνταγμα στη διάρκεια του 2004, πράγμα που αποτελεί σημαντικό πλήγμα για τους Ευρωπαίους αστούς . Αφού καταψηφίστηκε στη Γαλλία και στη συνέχεια στην Ολλανδία, το ευρωσύνταγμα, το οποίο τα επιτελεία των αστών χρειάστηκαν 5 ολόκληρα χρόνια για να συντάξουν, παραπέμφθηκε στο αόριστο μέλλον.

Κρίση της ΕΕ

24. Η προσπάθεια ενός κομματιού των αστών να «ενοποιήσουν» την Ευρώπη, πάνω σε καπιταλιστική βάση είναι στην πραγματικότητα αδύνατη, λόγω των αντικρουόμενων συμφερόντων των διαφορετικών αστικών τάξεων από τη μια και των αντιστάσεων του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος από την άλλη.

25. Το εργατικό κίνημα πανευρωπαϊκά αρχίζει να κατανοεί τους πραγματικούς λόγους για την δημιουργία της Ε.Ε. – που είναι, να επιτρέψει στο μεγάλο ευρωπαϊκό κεφάλαιο να ενοποιηθεί και να δυναμώσει για να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό των ισχυρών αμερικανικών και ασιατικών κεφαλαίων. Και επίσης, για να μπορούν οι Ευρωπαίοι καπιταλιστές, μέσα από την συνεργασία και την ενότητά τους, πιο αποτελεσματικά να περάσουν αντεργατικές πολιτικές σε εθνικό επίπεδο. Όλες οι πολιτικές λιτότητας που πέρασαν στην Ευρώπη, στη διάρκεια της δεκαετίας του 90 δικαιολογήθηκαν στη βάση του «οράματος» της Ενωμένης Ευρώπης και του ενιαίου νομίσματος, του ευρώ, που θα έφερνε υποτίθεται μεγάλα πλεονεκτήματα και ευημερία στις οικονομίες και τους λαούς της Ευρώπης.

26. Μέσα  σε αυτό το πλαίσιο οι εργαζόμενοι στην Ευρώπη όλο και περισσότερο αρχίζουν να κατανοούν την αναγκαιότητα της σύγκλισης και του συντονισμού των αγώνων σε ηπειρωτικό, πανευρωπαϊκό επίπεδο. Έτσι βλέπουμε την τελευταία περίοδο τις πρώτες πανευρωπαϊκές απεργίες και διαδηλώσεις, που στοχεύουν ενάντια στις πολιτικές πού εκπορεύονται από τις Βρυξέλλες.

27.  Οι επαναστάτες διεθνιστές κομμουνιστές πρέπει να παλεύουν για το συντονισμό των αγώνων, για το χτίσιμο πανευρωπαϊκών οργανώσεων της εργατικής τάξης, και για την πάλη για μια Σοσιαλιστική Ενωμένη Ευρώπη στο μέλλον. Γι' αυτό θεωρούμε απαραίτητη την ρήξη και την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση καθώς και τη διάλυσή της, ως μιας καπιταλιστικής αντιφατικής συμμαχίας αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων των μεγαλύτερων οικονομικών ομίλων και επιχειρήσεων που καμιά σχέση δεν έχει με διεθνισμό, αλληλεγγύη και "Ευρώπη των λαών".

Λατινική Αμερική

28. Στον πρώην αποικιακό κόσμο εξέχουσα θέση κατέχουν οι εξελίξεις στη Λατινική Αμερική. Τεράστια κινήματα και πολύ σημαντικές πολιτικές εξελίξεις συγκλονίζουν την ήπειρο ιδιαίτερα από το 1998 και μετά όταν η οικονομία της Βραζιλίας μπήκε σε κατακόρυφη πτώση και συμπαρέσυρε μαζί της το σύνολο των οικονομιών της ηπείρου.

29. Το 2001 η Αργεντινή έζησε επαναστατικές εξελίξεις όταν η εξέγερση των μαζών και η δημιουργία λαϊκών συντονιστικών επιτροπών ανάτρεψε 5 προέδρους μέσα σε διάστημα λιγότερο από δύο μήνες. Στο Εκουαδόρ και τη Βολιβία επίσης είχαμε επαναστατικές εκρήξεις, με αποκλεισμούς πόλεων και επαρχιών. Στο Εκουαδόρ είχαμε την κατάληψη του κοινοβουλίου από τον εξεγερμένο λαό. Στη Βενεζουέλα  οι απόπειρες της αμερικανικής  κυβέρνησης να ανατρέψουν τον Τσάβεζ, προκάλεσαν την αντίδραση  των λαϊκών στρωμάτων  τα οποία κατέβηκαν μαζικά στους δρόμους. Αυτό προκάλεσε και την αντίδραση του Τσάβεζ, ο οποίος άρχισε να μιλά υπέρ του “σοσιαλισμού του 21ου αιώνα” και να μοιράζει όπλα σε τμήματα του πληθυσμού (των υποστηριχτών του).

30. Σ’ αυτό το πλαίσιο χρειάζεται να τονίσουμε ότι μέχρι και τη βραζιλιανή κρίση του 1998 οι απολογητές και οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου διεθνώς, παρουσίαζαν την λατινική Αμερική σαν το πιο επιτυχημένο μοντέλο για την εφαρμογή των νέο-φιλελεύθερων πολιτικών τους διεθνώς.

31. Στη Λατινική και Κεντρική Αμερική το κενό από την απουσία μαζικών επαναστατικών σοσιαλιστικών κομμάτων είναι μεγαλύτερο και πιο χτυπητό από οπουδήποτε αλλού στον πλανήτη. Στην Αργεντινή και το Εκουαδόρ η εξουσία του κεφαλαίου είχε κυριολεκτικά καταρρεύσει, αλλά δεν υπήρχε ένας πολιτικός φορέας, που να μπορεί να βοηθήσει τις εργατικές μάζες και τα λαϊκά στρώματα να πάρουν την εξουσία. Στην Βενεζουέλα και τη Βολιβία η αγανάκτηση των μαζών αντανακλάστηκε στην εκλογή των αριστερών λαϊκιστών ηγετών Τσάβεζ και Μοράλες, οι οποίοι μπορεί ακόμα και να μιλούν στο όνομα του σοσιαλισμού, αλλά δεν προχωρούν σε σοσιαλιστικά μέτρα. Οι οικονομίες των χωρών τους εξακολουθούν να λειτουργούν με βάση τους νόμους της αγοράς και του καπιταλιστικού συστήματος. Δεν υπάρχει κοινωνικοποίηση των μεγάλων παραγωγικών μονάδων, δεν υπάρχει σχεδιασμός της οικονομίας, και κανενός είδους συμμετοχή των εργαζομένων στις αποφάσεις που τους αφορούν.

Κοινωνικές εκρήξεις στην προσκήνιο

32. Οι μαζικές κοινωνικές εκρήξεις και οι επαναστατικές εξελίξεις επιστρέφουν σταδιακά στο προσκήνιο μετά από μια περίοδο στην οποία το κίνημα βρισκόταν σε υποχώρηση και αντιμετώπιζε τη μια επίθεση μετά την άλλη. Οι ταξικοί αγώνες, σε διεθνές επίπεδο, παραμένουν βασικά αμυντικού χαρακτήρα, παρόλα αυτά όμως είναι εξαιρετικά σημαντικοί. Η συνείδηση αναπτύσσεται κυρία μέσα από αγώνες. Οι μάζες βγάζουν συμπεράσματα μέσα και από νίκες και από ήττες. Μια νέα γενιά προσπαθεί να βγάλει συμπεράσματα μέσα από την εμπειρία της, για να καταλάβει «ποιος είναι ο δρόμος προς τα μπρος».

33. Μόνο οι επαναστάτες διεθνιστές κομμουνιστές μπορεί να δώσει θετική απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση. Ο μόνος «δρόμος προς τα μπρος» είναι η κατανόηση ότι το καπιταλιστικό σύστημα είναι σάπιο και ότι δεν πρόκειται να δώσει καμία λύση στα προβλήματα των εργατικών μαζών του πλανήτη. Οι μάζες των εργαζομένων και της νεολαίας θα το κατανοήσουν αυτό, όχι θεωρητικά (μέσα από τη μελέτη βιβλίων) αλλά όταν το ζήσουν μέσα από τις δικές τους εμπειρίες. Σε κάποιο στάδιο η οργή τους, που αυξάνεται μέρα με τη μέρα, θα βγει εκρηκτικά στην επιφάνεια. Και τότε οι μαρξιστές πρέπει να είναι έτοιμοι.

34. Οι επαναστάτες διεθνιστές κομμουνιστές πρέπει να χτίσουν τις δυνάμεις τους σταδιακά, σταθερά και μεθοδικά μέσα στην επόμενη περίοδο. Θα το καταφέρουμε με το να είμαστε δίπλα στα καθημερινά προβλήματα των εργαζομένων και της νεολαίας και με το να επενδύουμε στην νέα γενιά, η οποία είναι φρέσκια και δεν κουβαλάει την απογοήτευση και την κούραση της παλιάς γενιάς η οποία προδόθηκε από τα παραδοσιακά “σοσιαλιστικά” και “κομμουνιστικά” κόμματα. Η επόμενη περίοδος θα προσφέρει μοναδικές ευκαιρίες για τις ιδέες του μαρξισμού ακριβώς επειδή τα παραδοσιακά εργατικά / αριστερά κόμματα έχουν εκτεθεί και αποκαλυφθεί τόσο πολύ στα μάτια των εργατικών μαζών. Οι δυνάμεις μας, παρότι μικρές, είναι καλά τοποθετημένες για να αξιοποιήσουν τις ευκαιρίες. Οι προσπάθειές μας θα χρειαστούν χρόνο, απαιτούν υπομονή, επιμονή και σκληρή δουλειά. Κοιτάμε όμως το μέλλον με μεγάλη αυτοπεποίθηση γιατί έχουμε εμπιστοσύνη στις ιδέες μας και στα εργατικά και λαϊκά στρώματα.

Συνοπτικά, η ΕΣΔΕ παλεύει για:

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμό

Ο καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δράση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ' τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμό σε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»

Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόμα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οκτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι γραφειοκρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι' αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών.

Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλισμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Νέα Υόρκη ως τη Σεούλ και από το Λονδίνο ως το Σάο Πάολο.

Αντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού, ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Απέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπηλία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουμε ότι 'Έλληνες και Τούρκοι εργάτες πρέπει να αγωνίζονται ενωμένοι για τις κοινές τους ανάγκες.

Είμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μειονοτήτων στη Θράκη και τη Μακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

EΠANAΣTATIKO KOMMA της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμένους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμήματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μαζικούς αγώνες. Είμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ' όπου και αν προέρχεται.