Οι «αναθεωρήσεις» της ηγεσίας του ΚΚΕ σχετικά με την ιστορία του κόμματος, θέτοντας σε αμφισβήτηση «μύθους» που ήταν κυρίαρχοι για δεκαετίες στην Αριστερά, ανοίγουν μια συζήτηση για τη στρατηγική που τότε οδήγησε στην ήττα, που είναι πολύτιμη και για τη σύγχρονη ριζοσπαστική Αριστερά.
Λένε, και σωστά, ότι η ιστορία αποτελεί τη «μνήμη του μέλλοντος». Αυτό ισχύει περισσότερο για την ιστορία του κινήματος. Και ισχύει ακόμα περισσότερο για χώρες όπως η Ελλάδα ή η Ισπανία, όπου η ιστορία του κινήματος έχει χαράξει βαθιές διαχωριστικές γραμμές, µε αίμα, ιδρώτα και δάκρυα, µε αποτέλεσμα τα ιστορικά συμπεράσματα να αποτελούν τμήμα της τρέχουσας πολιτικής συγκρότησης.
Για την παρούσα γενιά των στελεχών της Αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος, η ιστορία έχει «γραφτεί» µε περιορισμένο σεβασμό στα δεδομένα και ακόμα λιγότερο σεβασμό στην υποχρέωση να «ταιριάξουν» τα ιστορικά δεδομένα μέσα σε μια συνεκτική αντίληψη που να εξηγεί το κομβικό ερώτημα: Γιατί ηττηθήκαμε στη «μεγάλη» δεκαετία του ’40;
Η προηγούμενη γενιά κομμουνιστικών στελεχών, οι μανάδες και οι πατεράδες µας, γαλουχήθηκαν µε τις απαντήσεις της δεκαετίας του ’50, που διαμόρφωσε η ηγεσία του ΚΚΕ που είχε τότε να διαχειριστεί την ήττα.