Με αφορμή τα δολοφονικά χτυπήματα και τον θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου, ξετυλίχτηκε μια επιχειρηματολογία που απέδωσε το έγκλημα των ημερών στους “νοικοκυραίους”, στην “ελληνική κοινωνία” εν γένει, στη “μικροαστική ηθική” και ούτω καθεξής. Πρόκειται για μια άποψη που καθιστά υπεύθυνο για τον κοινωνικό κανιβαλισμό τον “μέσο ανθρωπάκο” ή - ταξικά μιλώντας - τους μικροαστούς (εδώ καταστηματάρχες), που στοχοποιούνται ως η πηγή της βαρβαρότητας, του ρατσισμού και της οπισθοδρόμησης.
του Πρόκειται για μια εντυπωσιακή προσχώρηση αριστερών ανθρώπων στη φιλελεύθερη αφήγηση, που βλέπει την αστική κοινωνία ως κατά βάση ορθολογική και αντιμετωπίζει τις ρατσιστικές, ομοφοβικές ή εν γένει οπισθοδρομικές ιδέες ως αδικαιολόγητη “παρέκκλιση” που γεννιέται στα λαϊκά στρώματα και εξηγείται από την ανεπαρκή αστικοποίηση. Ο μαρξισμός – και αυτά που γράφουμε στις προκηρύξεις που μοιράζουμε στον κόσμο – κάνει μια άλλη περιγραφή.